En alweer is er een nieuw jaar begonnen. Inmiddels zijn we al weer gewend om 2017 te schrijven. We zijn bezig om 2016 los te laten.
Tegenwoordig is dat wel een heel vaak gebezigd begrip: loslaten.
In allerlei situaties wordt het als een soort oplossing gehanteerd: loslaten.
Het veronderstelt een actie, een handeling. Maar net zoals een jaar ‘vanzelf’ voorbij gaat, je kunt dit als mens niet stoppen, zijn er ook situaties waarin er niet te kiezen valt. Dingen gebeuren, komen op je pad. Het is de loop van het leven waardoor je dingen moet laten gaan.
Loslaten gaat vaak samen met verdriet en gemis. Onze angsten, zorgen, verdriet, die zouden we misschien ook willen loslaten, maar dat valt al helemaal niet mee.
Loslaten zou ook een opluchting kunnen zijn. Iets uit handen geven, maar dan ga je er van uit dat een ander het van je over neemt. Daar is vertrouwen voor nodig. In elkaar, in jezelf, in God…. Dat zal iedereen in onze gemeente op zijn eigen manier invullen. Het thema vertrouwen werd onlangs door Jan Terlouw aan de orde gesteld. Hij gaf het touwtje uit de brievenbus als voorbeeld. Ik moest denken aan een liedje van Paul van Vliet met die titel: Het touwtje uit de brievenbus.
De eerste regels die namens een moeder worden uitgesproken zijn:
Ze zeggen laat hem los , en laat hem niet meer binnen.
Maar de tekst leert ons dat deze moeder aan het loslaten haar eigen invulling geeft. Zij wil duidelijk het wederzijds vertrouwen niet opgeven, en het lied eindigt aldus:
Maar ik laat toch voor de zekerheid
Mocht hij naar huis verlangen
Dat touwtje uit de brievenbus
Voorlopig nog maar hangen.
Laten we erop vertrouwen dat we in 2017 elkaar, waar dat mogelijk is, blijven vasthouden, juist ook als we terechtkomen in situaties waar loslaten onontkoombaar is .